Ken je dat gevoel, dat je al voor dat je je ogen ’s ochtends open hebt gedaan, je zo’n stressvol gevoel hebt? Vanaf het moment dat ik één voet buiten mijn bed zet, ga ik meteen in de verzorgmodus. Meiden wakker maken, douchen, tandenpoetsen, aankleden, brood smeren, tas klaarmaken, naar school brengen…. Pas op het moment dat ik het kantoor binnen loop, begint de tijd voor mezelf. Alhoewel mezelf......
Dat eerste begin van die dag bepaald hoe je je de hele dag voelt. Toch fijn om die ochtend in ieder geval positief te laten verlopen. Daarvoor heb ik paar fijne tips!
Wie doet het niet? Ik in ieder geval wel. Zodra mijn alarm af gaat, pak ik mijn telefoon en scrol ik mijn e-mail, facebook, instagram en alle nieuwssites vliegensvlug door. Vooral mijn mail zorgt vaak dat ik al bezig ben met wat er allemaal moet gebeuren vandaag. En dat terwijl die mail ook rustig een uur kan wachten. De eerste uurtjes zijn voor ons, daarna pas voor de rest van de wereld.
Hoe minder je hoeft te doen ’s ochtends, hoe beter. Dus wat kan je allemaal al voorbereiden? Ontbijttafel klaarmaken, tassen klaarzetten, kleding uitzoeken, noem maar op. Hoe minder je hoeft te doen, hoe minder er is om je druk over te maken.
Over ontbijt gesproken…. Ik weet niet beter dan dat al mijn hele leven elke ochtend ontbijt. Tegenwoordig nog beter dan vroeger (muesli i.p.v. een beschuitje ;-)). Je lijf heeft de hele nacht kunnen herstellen en heeft nu behoefte aan nieuwe voedingsstoffen. Zonder goede bodem kan je je dag niet goed starten. Dat geldt voor ons, maar ook voor de meisjes. En bij ons mogen ze dan ook niet van tafel zonder hun bord leeg te eten.
Ok, ik ben hier heel slecht in, maar van die 5 minuten extra slapen, voel je je uiteindelijk echt niet beter. Onderzoekers hebben zelfs uitgevonden dat je door het laten snoozen van je alarm, je alleen maar moeier wordt en je vaak een nog veel groter probleem hebt, namelijk slaapgebrek. Wellicht is een halfuur eerder naar bed toch een beter idee…..
Probeer bij het wakker worden iets positiefs tegen je zelf te zeggen. Dit kan iets zijn waar je dankbaar voor bent, maar ook iets waar je bijvoorbeeld heel veel zin in hebt. Dit gevoel helpt je rustig te voelen en positief door de dag heen te komen.
Wellicht is dit nog wel degene waar ik het meest slecht in ben, ik weet dat ik het nodig heb, maar ik heb nog geen routine ervoor gevonden (of discipline ;-)). Sporten of elke andere vorm van training (speciaal in de ochtend) zorgt voor meer energie, minder stress en meer productiviteit door de dag heen.
Liefs, Ester
*ps als er iemand is die mij kan motiveren voor #6, dan houd ik me aanbevolen 🙂 🙂 🙂
Vertrouwen opbouwen
Voor het eerst in vier maanden stap ik mijn eigen huis in, met mijn man en twee dochters. Het huis is helemaal versierd en de zon schijnt heerlijk naar binnen. We hebben het gehaald. Evy is thuis. We hebben een groot aantal obstakels overwonnen met haar. Ze is inmiddels voor de tweede keer geopereerd en haar stoma is opgeheven. Het is apart hoe je je toekomstbeeld steeds bijstelt; we hadden allang geaccepteerd dat ze haar hele leven met een stoma had moeten leven. Maar nu ze gewoon ‘normaal’ kan poepen, is dat een enorme verademing.
Maar Evy is nog niet helemaal zorgenvrij. Ze krijgt nog sondevoeding, dus de dag blijft voorlopig bestaan uit veel zorgen om en voor Evy. Het is elke dag weer in de gaten houden of ze genoeg voeding binnenkrijgt en haar ontlasting goed blijft gaan. We krijgen regelmatig de goedbedoelde opmerking: ‘Wat lekker zeg, dat jullie thuis zijn’. Ja, het is fijn om weer thuis te zijn. Heerlijk zelfs. Maar het is tegelijkertijd moeilijk en spannend om de zorg niet te kunnen delen met medici. Er is niemand die over je schouder meekijkt en je geruststelt dat het écht goed gaat.
Ik neem me voor om te genieten, maar betrap me er toch vaak op dat ik onzeker ben en alle gebeurtenissen een plek moet geven. Mijn vertrouwen in haar gezondheid wordt gelukkig elke dag een stapje groter. Met elke stap die Evy vooruit gaat, en laat zien dat ze niet meer ziek wordt, kan ik de teugels iets meer laten vieren. Die maanden in het ziekenhuis heb ik puur overleefd op controlemodus. Er gingen weken voorbij dat ik geen traan liet, alleen maar om de controle niet te verliezen. Nu mag het, beetje bij beetje. En juist nu we het achter ons mogen laten, kan dat soms heel eng zijn.
Evy ontwikkelt zich gelukkig fantastisch. De artsen kijken met net zoveel verbazing als wij naar een grietje dat in één keer zonder problemen groeit en bloeit. Ondanks dat ze 75% van haar dikke darm mist, heeft ze niets overgehouden aan die heftige beginfase. Ze groeit precies op de lijn en is net zo nieuwsgierig als haar zus Jinte. Alleen als haar iets niet zint, laat ze haar vechtersmentaliteit uit het begin zien. Een prachtige karaktertrek, vinden wij. Het enige wat in de loop van de tijd nog herinnert aan haar heftige start en vier maanden ziekenhuis, is een groot litteken dat dwars over haar buik loopt. En zelfs die vervaagt langzaam, net als ons verdriet over die periode. Het gaat goed.
Liefs, Ester
Dit is de zevende en laatste van een serie blog die bij lindanieuws.nl worden gepubliceerd
Aarghhh, ik zit echt net een minuut met Evy op mijn schoot. De verpleging is een kwartier lang bezig geweest om alle snoertjes en lijnen waar Evy aan vast zit goed te leggen, ik ben in een comfortabele stoel gaan zitten omdat zoveel mogelijk knuffelen heel belangrijk en helend is voor zieke baby’s, en dan rent die peuter van mij van 2,5 jaar de gang van het ziekenhuis op….. Kan iemand haar achter het behang plakken? Misschien is dit een situatie waar we over een aantal jaar lachend aan terugdenken, maar nu… Wie heeft dit zo bedacht?
Gelukkig zijn de verpleegsters helemaal weg van Jinte en weten ze precies bij wie deze kleine dame hoort. De ene is iets strenger dan de ander, maar nu treffen we er gelukkig één die Jinte even bezig wil houden. Fijn, eindelijk even rust en knuffelen met mijn kleine Evy.
Een dag met Jinte en Evy samen in Rotterdam is een dag van hectiek, regelen en zorgen dat beiden meisjes de aandacht krijgen die ze verdienen. Als Jinte tussen de middag slaapt in onze kamer in het Ronald McDonald Huis, voel ik constante onrust omdat ik ook bij Evy wil zijn. Zodra Jinte haar ogen open heeft, vliegen we weer terug naar het ziekenhuis. Voor Jinte is een hele middag op de kamer bij haar zusje echt teveel, dus regel ik samen met een verpleegster dat Evy met slangetjes en al in de kinderwagen wordt gelegd en zo mee kan naar de speelkamer. Daar kan Jinte lekker haar gang gaan en kan Evy vanuit de kinderwagen alles bekijken. Een nieuwe omgeving voor haar kan ook geen kwaad.
Ik haal opgelucht adem als Robert rond 18 uur het ziekenhuis binnenstapt en Jinte ophaalt uit het ziekenhuis. Ik wacht nog even tot Evy in slaap is gevallen en sein de verpleging in als ik vertrek maar het Ronald McDonald Huis. Daar volgt ons vaste avondritueel: Robert kookt eten, terwijl Jinte in de speelhoek speelt en een aangename afleiding is voor de andere ouders. We eten samen en daarna ga ik met Jinte naar onze kamer, waar ik haar onder de douche zet, een boekje voorlees en dan begint de strijd om te gaan slapen. Omdat we allemaal op één kamer liggen, zit ik muisstil op ons bed om haar niet af te leiden. Ik probeer zo consequent mogelijk te zijn met alle regels, maar het is zo lastig als je moe bent van alle zorgen. Robert is in de tussentijd weer naar Evy gegaan in het ziekenhuis. Als hij om 22.30u onze kamer binnenstapt met een kop thee, is Jinte ook eindelijk in slaap gevallen. Pff, wat een dag…….. Maar wel ontzettend gelukkig dat we bij elkaar kunnen zijn J.
Liefs, Ester
Dit is de zesde van een serie blogs die bij LINDANIEUWS.NL worden gepubliceerd. Volgende week volgt de laatste.
We zitten hier nu meer dan drie weken. De ergste emotionele diepe dalen lijken we te hebben gehad. Evy heeft waarschijnlijk toch geen taaislijmziekte, al kan de definitieve bloedtest dat pas over een paar weken uitwijzen. Ik sta ondertussen in de automatische modus. Iedereen vraagt me constant hoe het gaat. “Ja, het is zwaar, maar het gaat wel goed hoor”, hoor ik mezelf zeggen. Deels waar, maar ik voel dat er een rem op staat. Bang om mezelf te verliezen in het verdriet. En dat wil ik niet, ik wil juist zo dankbaar zijn voor wat we wél hebben. Een kleine Evy die leeft en het gaat overleven. Dat vertrouwen in haar is rotsvast. Die automatische modus, daar voel ik me veilig bij en zo kan ik er voor mijn gevoel 100% voor Evy zijn.
Dat is ook nodig, want er wacht haar weer een operatie. Evy krijgt een vast infuus om genoeg voedingsstoffen op te nemen, waarvoor ze onder narcose worden gebracht. Weer spannend, ons kleine baby’tje onder zeil. De operatie gaat goed, maar de chirurg waarschuwt ons dat het herstel van Evy nog lang kan gaan duren. Dan drukt ze ons ineens op ons hart dat we af en toe iets voor onszelf moeten doen. De zorg wordt straks nog zwaar genoeg, benadrukt ze.
Wat voor mezelf doen? Ehh? Dat is toch even helemaal niet belangrijk? Ik wil elke minuut aan het bed van Evy gekluisterd zitten om haar in de gaten te houden. Toch ga ik het doen. Iets heel simpels, maar het blijkt magisch. Ik leen een fiets van het Ronald McDonald Huis, rijd naar buiten, de stad in en ik hoor opeens weer tussen de rest van de wereld. De zon schijnt volop en de stad geniet met volle teugen van deze prachtige nazomer. En ik? Ik ook. Ik voel me plotseling weer een beetje in het leven staan. Ik hoor weer bij de rest van de wereld en mijn leven staat voor even niet stil. Durf ik echt even niet aan mijn dochter te denken en gewoon alles in me op te nemen? Ja. En het is een verademing.
Ik fiets terug en kijk er naar uit om die kleine handjes van Evy vast te houden. Ik kan er weer even tegen aan.
Liefs, Ester
Dit is de vijfde van een serie blogs die bij LINDANIEUWS.nl worden gepubliceerd.
Vanmorgen word ik alleen wakker. Evy heeft haar eerste nacht op medium care doorgebracht en Robert heeft bij haar op de kamer geslapen. Ik bel hem direct om te vragen hoe de nacht was. “Waardeloos”, is zijn antwoord. Niet omdat het slecht is gegaan met Evy, maar omdat er ook midden in de nacht om de paar uur controles zijn. Dan gaat er ook nog regelmatig een alarm af van een sondeapparaat of een infuuspomp van Evy, dus Robert heeft geen oog dicht gedaan. Wel een geruststelling dat de verpleging er echt bovenop zit en Evy niet aan haar lot wordt overgelaten. Het blijft eng om je kind daar alleen in een kamer achter te laten.
Nu slaapt ze in ieder geval nog rustig en Robert komt naar het Ronald McDonald Huis lopen om met mij te ontbijten. We halen ons eigen eten uit kast 3.4 en zoeken een tafeltje in de gezamenlijke keuken om te ontbijten. En nu? Het is de 6de dag sinds ons leven op zijn kop staat. Wat kunnen we vandaag verwachten? We zijn zo gewend om alles te plannen, te regelen en controle te hebben over de dag van vandaag. Die controle is helemaal verdwenen. Wat kunnen we dan wel? Het lijkt wel of we alles weer opnieuw uit moet vinden. De enige punten waar we nog enigszins grip op hebben zijn boodschappen doen, vragenlijsten maken voor de artsen en zorgen dat Jinte haar gewone leventje een beetje voort kan zetten.
Er zijn vandaag ‘grote visites’. Zo noemen ze de belangrijke momenten waarop de artsen van Evy een behandelplan opstellen voor de komende dagen. Om hen niet mis te lopen, moeten we dus weer op tijd in het ziekenhuis zijn. Zullen er uitslagen zijn van de bloedonderzoeken? De artsen hebben een vermoeden dat ze wellicht taaislijmziekte heeft en dat daardoor haar darmen zijn afgestorven. We hadden tot nu toe nog niets gegoogled, maar kunnen het nu niet laten. Het voelt alsof de wereld weer onder mijn voeten vandaan schuift. Zullen we ooit nog onbezorgd kunnen genieten en onbezorgd gewone dingen kunnen doen? Op dit moment lijkt dat iets wat we nooit meer mee zullen maken.
Liefs, Ester
Dit is de vierde van een serie blogs bij LINDANIEUWS.nl worden gepubliceerd
