Op maandag begint heel langzaam de realiteit bij ons binnen te dringen. Ons kleine meisje ligt op de kinder IC en nog niemand weet hoe haar toekomst eruit zal gaan zien. Ook dringt het langzaam tot ons door dat onze oudste dochter Jinte nog steeds niet weet er aan de hand is. Via de app krijgen we regelmatig foto’s door van een peuter die bij opa en oma door het huis drentelt.
Robert gaat vandaag weer even terug naar Lisse om haar weer even te zien. Daar aangekomen reageert ze al snel met de opmerking: “Papa, ben je boos op mij?”. Dat wijffie, van net 2, heeft heel goed door dat er iets aan de hand is…… Ik wil haar zo graag beschermen tegen alle pijn die wij voelen. Haar het liefst buiten alles houden, maar dat gaat niet.
Gelukkig komt een pedagogisch medewerker van het ziekenhuis met het gouden advies: “Betrek je kind in de situatie en laat haar helpen. Leg zo simpel mogelijk uit wat er aan de hand is en je zal zien dat een kind zich heel makkelijk aan de situatie aan zal passen.” Mijn moeder stelt voor om, Jinte de volgende dag mee te nemen naar het ziekenhuis en onderweg tekeningen te maken voor Evy. Eenmaal daar aangekomen, gaat Jinte vastberaden mee naar de intensive care. Niks enge slangetjes of gekke geluiden. Nee hoor, Jinte is gewoon heel erg onder de indruk van haar nieuwe zusje Evy. En heel trots dat ze een mooie tekening heeft gemaakt voor haar.
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, laten we haar ook onze kamer in het Ronald McDonald Huis zien. Haar eigen bed, waar ze in mag slapen als ze bij ons is. En dat zijn voorlopig wel genoeg indrukken voor Jinte. Met een brok in mijn keel neem ik weer afscheid van haar. Ze gaat nog even mee terug naar opa en oma, maar we beloven dat ze snel bij ons kan zijn én blijven.
Na een half uur krijg ik een foto van haar doorgestuurd. In de auto diep in slaap gevallen van alle indrukken.
Liefs, Ester
Dit is de derde van een serie blogs die bij LINDANIEUWS.nl worden gepubliceerd.
