We wachten de afloop van de operatie van Evy af in een grauwe kamer op de kraamafdeling van het ziekenhuis. Op de gang horen we alleen maar gekrijs van pasgeboren, “gezonde” baby’s. Hoe bizar en moeilijk is het om juist dáár te moeten wachten. Terwijl je eigen kindje ergens op een operatietafel ligt en je niet weet of je haar ooit nog levend te zien krijgt?
Na een aantal uur komen de chirurgen ons het verlossende woord geven. Evy heeft het overleefd! Tijdens de buikoperatie is een ernstige darmontsteking ontdekt. Met andere woorden: als we een uur later hadden geweest, was haar darm opengebarsten en hadden wij geen Evy meer gehad. De artsen hebben een groot deel van haar dikke darm weggehaald en voor het herstel is er een stoma geplaatst.
En nu? Er zijn nu zoveel grote vraagtekens. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Heeft ze een ziekte? Wat moeten we nu doen als ouder van een pasgeboren, zieke baby? Wat doe je met je andere dochter? Blijven we nu 24 uur per dag aan haar bed? Waar eten we? Waar slapen we? Waarom is er nu niemand die onze hand pakt en zegt ‘doe dit en dit, dan komt het goed’. Niemand.
Een verpleegster op de intensive care noemt het Ronald McDonald Huis. Maar ja, wat moet je je daarbij voorstellen? Een soort hostel? Waar allemaal vreemde gezinnen bij elkaar wonen? Daar horen wij toch niet tussen? We hebben zoveel te verwerken, dat we dit nog niet kunnen plaatsen.
De weg naar Evy’s herstel lijkt nog lang te gaan duren, dus Robert neemt het initiatief om toch naar het Ronald McDonald Huis te gaan. Hij appt een foto door van onze kamer en het ziet er echt goed uit. Dat is in ieder geval voor nu één zorg minder.
Liefs, Ester
Dit is de tweede van een serie blogs die bij LINDANIEUWS.nl worden gepubliceerd.
